Magnez należy do pierwiastków występujących we wszystkich tkankach i płynach ustrojowych. Jest pod względem ilości czwartym składnikiem mineralnym ustroju. Z 20 do 30 gramów magnezu znajdującego się w ciele dorosłego człowieka ponad połowa znajduje się w kościach. Nie wchodzi on w skład krystalicznych struktur kostnych lecz podlega ciągłej wymianie ze zjonizowanym magnezem znajdującym się w płynach ustrojowych.
Magnez pozostaje w dynamicznej równowadze z wapniem. Nadmierne spożycie magnezu w stosunku do wapnia hamuje wzrost kości. W przeciwieństwie do wapnia, zjonizowany magnez wchodzi w skład płynów wewnątrzkomórkowych. Stężenie magnezu w osoczu krwi wynosi 0,7 do 1 mmol/l, w trzydziestu procentach w formie związanej z białkami krwi.
Magnez jest niezbędny w organizmie człowieka do działania około 80 enzymów i aktywacji witaminy B1. Uczestniczy w odbudowie fosforanowych źródeł energetycznych skurczu mięśniowego, kwasu ATP i fosforanu kreatyny. Magnez uczestniczy w syntezie i stabilizacji kwasów nukleinowych DNA i RNA, zapewnia funkcjonowanie mitochondriów komórkowych, uczestniczy, razem z wapniem, w funkcjonowaniu tkanki nerwowej i mięśniowej. Brak magnezu pogłębia stany depresyjne. Magnez bierze udział w przesyłaniu impulsów nerwowych a zwłaszcza w utrzymaniu prawidłowego rytmu pracy serca.
Magnez poprawia wchłanianie potasu oraz chroni komórki mięśnia sercowego i komórki nerwowe przed niszczącym działaniem wolnych rodników, substancji toksycznych i w efekcie tego, zmian miażdżycowych w układzie krwionośnym. Na terenach gdzie pije się twardą wodę zawierającą magnez, wapń, cynk, lit i inne minerały, ilość zgonów na zawał serca jest znacznie mniejsza niż na terenach spożycia wody miękkiej. Przykładem może być porównanie statystyki zgonów w Londynie, który ma twardą wodę, z statystyczną ilością zgonów w Glasgow, które ma miękką wodę i 50% wyższy wskaźnik zgonów z powodu chorób serca.
Magnez i wapń mają wpływ na skurcze i rozkurcze naczyń krwionośnych. Zbyt duża ilość wapnia a mała magnezu powoduje skurcz naczyń wieńcowych co może powodować niedotlenienie mięśnia sercowego.
Do objawów niedoboru magnezu należą; niewydolność pracy serca, arytmia, nadciśnienie tętnicze, zahamowanie wzrostu, depresja, skłonność do płaczu, pogorszenie koncentracji, poranne zmęczenie, nawet po wielu godzinach snu, wrażenie ociężałości, bóle głowy, zawroty głowy, utrata równowagi, drgania powiek, wrażliwość na zmiany pogody, skurcze mięśni, drętwienie kończyn, drgawki, bezsenność, pocenie się w nocy, koszmarne sny, osłabienie, puchnięcie dziąseł, próchnica zębów, wypadanie włosów, łamanie się paznokci, przerwy w oddychaniu, astma itd.
Przyswajanie magnezu z pokarmów jest największe gdy dostarczany jest on w postaci małych dawek, w kilku posiłkach. Magnez jest dobrze przyswajany jeżeli ilość wapnia w pokarmach jest dwa razy większa od ilości magnezu. Żywność pochodząca z intensywnych upraw nawożonych dużą ilością soli potasowych oraz oczyszczona i wysoko przetworzona zawiera bardzo małe ilości tego pierwiastka. Dopiero stosowanie w nawożeniu wapna magnezowego i dodawanie magnezu do niektórych produktów spożywczych, zmniejszyły jego niedobory w żywności. Stosowanie nawożenia gleby wapnem magnezowym zmniejsza pobieranie przez rośliny ołowiu, kadmu i innych szkodliwych metali ciężkich, pochodzących z toksyn przemysłowych i motoryzacyjnych.
Zaleca się następujące dobowe dawki magnezu; niemowlęta - 40 do 60 miligramów, dzieci od 2 do 6 lat - 80 do 120 miligramów, dzieci 7 do 10 lat - 170 miligramów, chłopcy od 11 do 14 lat - 270 miligramów, 15-18 lat - 400 miligramów, dziewczęta 11- 14 lat - 280 miligramów, 15 - 18 lat 300 miligramów, mężczyźni - 350 miligramów, kobiety - 280 miligramów, kobiety w ciąży - 320 miligramów. Proponowane dawki przez Komitet Żywienia Człowieka PAN są o około 20% wyższe niż podane powyżej. Zalecane dawki są niewystarczające przy intensywnym treningu, w stanach chorobowych, zaburzeniach wchłaniania i dużych